علت حضور بي فروغ ستارگان بزرگ فوتبال در جام جهاني از نگاه مارادونا

براي مشاهده منبع اصلي، كليك كنيد.

نوشته: دان وتزل

ترجمه: ايرج

در جام جهانی اخیر فوق ستارگان فوتبال بی فروغ بودند. بازیکنانی همچون لیونل مسی، کریستیانو رونالدو ، کاکا، وین رونی و دیگران نتوانستند آنچنانکه سزاوار این مسابقات بود موجب موفقیت خود و تیمهای متبوعشان شوند.

علت این پدیده از نظر افکار عمومی: خودخواهی بیش از حد ستاره ها مانع از همراهی و مشارکت مؤثر آنها در کار تیمی شد.

و اما نظر دیه گو مارادونا: بر خلاف قدیم، ستاره ها به قدر کافی خودخواه نبودند. "امروزه بازیکنان اجتماعی تر و تیمی تر هستند." این گفته سرمربی آرژانتین است پس از آنکه تیم پرستاره اش از جام جهانی حذف شد.

این سخن با آنچه ما معمولابه آن اعتقاد یا انتظار داریم تضاد دارد. علت حضور اروگوئه و هلند در نیمه نهایی امسال، بازیهای تیمی و فارغ از تکروی آنهاست. همگان چنین روحیه ای را تحسین می کنند.

حرف مارادونا این است که چنین طرز تفکری آنچنان شایع شده که در واقع موجب نابود شدن ستاره ها شده است به گونه ای که دیگر مثل یک ستاره عمل نمی کنند.

اگر هر کس دیگری به جز مارادونا این حرف را زده بود، کمتر کسی آن را جدي مي گرفت. کسی نیست که بهتراز او بداند یک بازیکن پراستعداد به چه چیزی نیاز دارد تا به یک بازیکن خارق العاده تبدیل شود و جام جهانی را در قبضه خود درآورد. هیچکس نتوانسته این مسابقات را فتح کند آنگونه که مارادونا آرژانتین را به قهرمانی 1986 رساند.

استدلال او این است که یک ستاره باید مثل یک ستاره رفتار کند. اینکه او از هم تیمی هایش بهتر است باید مثل امری بدیهی باشد. به جای اینکه بخواهد از آن بابت عذرخواهی کند، باید آن را به دیگران یادآوری کند و آنها را وادار به پذیرفتن آن کند. او باید بقیه را نه به عنوان یکی از آنها بلکه به عنوان مافوق آنها، رهبری کند. اين مسأله، شخصیتي ست.

مارادونا می گوید: "ما خودخواه تر بودیم". این شاید نخستین بار است که یک بازیکن قدیمی چنین حرفی درباره یک دوران سپری شده بر زبان رانده باشد. "شاید در آن زمانها خودخواه بودن بازیکنان بود که بقیه تیم را وادار میکرد برای ما کار کند".

بازیکنان جدید مورد توجه زیادی هستند. تبلیغات تلویزیونی، بازیهای ویدیویی و پوشش رسانه ای. آنها شخصیتهای تک نامی در سراسر جهان هستند.

امروز شما نمی شنوید کسی بگوید که بقیه تیم برای آنها کار می کند كه در اینصورت آماج حمله و سرزنش خواهد شد. در عوض ستارکان امروزی از راه خود خارج می شوند تا از هم تیمی هایشان حمایت کنند و مدام اين گفته را تکرار می کنند که هیچ بازیکنی مهم تر از سایر بازیکنان نیست.

مارادونا می گوید، تنها بعضی بازیکنان مهمترند.

در ذهن خود حساس ترین مکانهای موجود روی زمین را تصور کنید: میدان جنگ، کابین خلبان یک هواپیمای مسافربر یا میز اتاق عمل. در این مکانها، هیچ خطایی پذیرفته نیست. در این مکانها، فاصله بین ستاره (فرمانده، خلبان) و دیگران (سربازان، مهماندار) کاملا روشن است. معاشرت بین طبقات ممنوع است – سربازان وظیفه با افسران ناهار نمی خورند – و دستور مافوق مطاع است.

براي هيچ مريضي تحت عمل جراحي قلب باز اهميت ندارد كه جراح با پرستار رابطه دوستي دارد يا به او كمك مي كند. اما اين ذهنيت را كه پرستار كاري نخواهد كرد كه موجب نارضايتي جراح شود و در همه حال از جراح اطاعت مي كند، احتمالا هم مثبت ارزيابي مي كنند. براي رهبر بودن بايد از همه بااستعدادتر بود.

در روزگار مارادونا، چنين روحيه اي در تيم حاكم بود. او مارادونا بود و ديگران نبودند. مارادونا مي گويد: "روزگار عوض مي شود."

امروز، بازيكن ستاره بايد سربه زير باشد و حمايت خود را از ديگران دريغ نكند. و نه تنها در ميدان بازي بلكه در همه جنبه هاي زندگي تيمي. همه بازيكنها مي دانند براي اينكه در بازي بهتر عمل كنند به كمك بقيه نياز دارند. بايد كسي توپ را به آنها پاس دهد يا پاسي را بگيرد. اما سؤال اين است كه آيا خارج از زمين هم، يكي براي همه، همه براي يكي، بهترين ايده است؟

جواب دادن به اين سؤال دشوار است. مارادونا تنها همان روحيه اي را مي شناسد كه سبب شد او كشوري را به شكوه جام جهاني رهنمون شود. اما مطمئنا اين تنها راه حل نيست. با اين وجود يكي از راه حلها هست و در شرايطي كه اكثر بازيكنان درجه يك دنيا در خانه به تماشاي بازيهاي نيمه نهايي خواهند نشست و سرزنش اطرافيان از بازيهاي خودخواهانه همچون زنگ در سرشان نواخته خواهد شد، چه بسا خلاف اين راه درست باشد. شايد آنها آنقدر كه بايد و شايد، خودخواه نبودند.

شايد حق با مارادونا باشد. شايد دنياي فوتبال قدرت و اراده خود را از دست داده است.