تونی بلر و گوردون براون

از زمانی که تونی بلر جای خود را به گوردون براون داده، در ظاهر صحنه سیاست انگلیس تغییرات محسوسی رخ داده است. تونی بلر یک چهره رسانه ای بود؛ پیوسته در کنار جرج بوش ایستاده بود طوری که به نظر می رسید بیشتر وقت او درون هواپیما در مسیر لندن- واشنگتن می گذرد. در دوره زمامداری بلر مرافقت نزدیک او با جرج بوش آشکارا به چشم می خورد که مهمترین جلوه های آن مشارکت نزدیک با امریکا در جنگهای افغانستان وعراق بود. انگار او دلش می خواست همانقدر که رئیس جمهور امریکا را در بوق و کرنا می کنند، نخست وزیر انگلیس هم نقل محافل رسانه ای باشد. انگار که یک حس حسادت عمیقی نسبت به بوش و آن دبدبه و کبکبه ظاهری داشت. حتی یادم هست که در مقاطعی هم به دنباله روی صرف از سیاستهای بوش متهم شد.

برعکس تونی بلر، عملکرد گوردون براون است. هرچقدر بلر را می دیدید، براون را نمی بینید. در عمل تصویر او در این چند ماه حکومت، بندرت روی صفحه تلویزیون دیده شده است که شاید به تعداد انگشتان دست هم نرسد؛ دست کم من ندیده ام! براون نیروهای انگلیسی را تقریبا از عراق بیرون کشید. در مجموع اینطور به نظر می رسد که براون آن بیرون گرایی بلر را ندارد و شاید خود هم نسبت به آن منتقد بوده که امروز تا این حد کم پیداست.

همزمان و درست عکس این جریان در فرانسه با رفتن ژاک شیراک و آمدن سارکوزی روی داده است. ژاک شیراک در برابر سیاستهای امریکا، موافق محض نبود و دست کم درباره جنگ عراق ایستادگی کرد و حاضر به مشارکت در آن نشد. اما سارکوزی از روز به دست گرفتن قدرت صریحا اعلام کرد که در جهت نزدیک شدن به امریکا حرکت خواهد کرد؛ سفر گردشی بلندمدتی به امریکا کرد از آن پس هم در صحنه سیاست داخلی فرانسه جنجال آفرینی کرده است.