هميشه منتظريم كس ديگري كارها را بكند

دو سه ماه هست كه در خيابان جلوي محل كارم، سرتاسر يك كانال كنده اند براي نصب لوله هاي جديد تأسيساتي. طبعا جلوي دروازه ورودي آنجا نيز كنده شد. البته لوله را بسرعت كار گذاشتند و كانال را پر كردند اما روكش آسفالت باقي ماند. احتمالا دلايل مختلفي براي تأخير داشتند مثل همه پروژه هاي مملكت، اما دست كم يك دليل كه مي شد به اش فكر كرد اين بود كه بايد صبر مي كردند تا خاكي كه ريختند پس از آبپاشي نشست كند و كوبيده شود. به هر حال اين تأخير دوسه ماهي به درازا كشيد.

اما نكته اينجاست. در اين مجتمع  بيش از سي چهل خودرو با راننده مشغول به كارند كه دست كم روزي يكبار و چه بسا بيشتر به آن وارد و خارج مي شوند. حساب كنيد هر بار كه خودرويي بخواهد از دروازه بگذرد بايد از روي يك كانال به عرض هفتاد-هشتاد سانتيمتر و عمق ده-بيست سانتيمتر  عبور كند. شايد تجربه كرده ايد كه وقتي آدم با خودروي خودش از يك همچين مانعي رد مي شود، انگار خودش هم همراه ماشينش درد ميكشد. هرچه نسبت به ماشين حساستر باشي، بيشتر.

در اين مدت، هر روز صبح و شب كه همراه يكي از اين راننده ها از دروازه رد مي شديم يا زبان به گلايه مي گشود يا اگر حرفي هم نمي زد، آن دردي را گفتم مي شد در صورتش خواند. فرض كنيد پروژه تعطيل شده بود. فرض كنيد آنهايي كه مسؤولند نمي دانند يا نمي توانند يا اصلا نمي خواهند كار كنند. اما در تمام اين مدت نشد كه يكي از اين راننده ها يا چندتا از اونها يا همه باهم همت كنند و به اندازه مسير عبور خودروهايشاون توي كانال را موقتا پركنند مثلا با ريختن يه ذره خاك يا چند تا بلوك يا دو تكه ورق و در عوض اين همه مدت، عذاب نكشند. حتما خيلي از راننده ها هربار كه از روي كانال رد مي شدند از خود ميپرسيدند چرا كسي اين كانال را درست نمي كند.

اين عادت، بدبختانه يكي از مشكلات فرهنگي ماست. اينكه هميشه منتظريم كس ديگري از راه برسد و مشكل ما را حل كند. هميشه انتظار داريم كس ديگري كار ما را بكند. در حالي كه بايد قبول كنيم اين خود ما هستيم كه از درست شدن يك كار  يا حل شدن يك مشكل سود مي بريم.