زندگی مجازی

در دنیای قدیم ارتباطات پیشرفته امروزی نبود. آنقدر ارتباطات محدود بود که برای بسیاری آدمها دنیا محدود می شد به همان روستا یا شهر کوچکشان. چه بسا در همان خانه ای که به دنیا می آمدند، تمام عمر زندگی می کردند و در قبرستان همان شهر یا روستا به خاک می رفتند و همین.

حالا ما اینترنت داریم و ایمیل. شبکه های اجتماعی شما را فرا می خوانند که به آنها بپیوندید و با آدمهای زندگیتان در سراسر دنیا ارتباط برقرار کنید. احتمالا هرازگاهی دعوتنامه دوستانی را دریافت می کنید یا می فرستید که مثلا در فیس بوک با هم ملاقات کنید.

اما براستی این ارتباطهای مجازی چقدر در زندگی تان اثر می گذارند. چقدر حس شان می کنید. مثلا یک سلام ایمیلی را مقایسه کنید با سلام یک دوست، فامیل یا همسایه در حالی که دستش را می فشارید، برق چشمانش را می بینید و حرکت لبهایش را دنبال می کنید. گرمی و سردی کلامش را حس می کنید.

شاید روزی دانشمندان بتوانند فشار دست و برق چشمان و حرکت لبها و گرما و سرمای نفس را هم از طریق اینترنت منتقل کنند. چه بسا هم اکنون هم از پس خیلی از این کارها برآیند. آری آنوقت دیگر هیچ احتیاجی به دیدار کسی ندارید. می توانید از همان بیمارستان که از مادر متولد شدید، مستقل و تنها شوید. به مدد تکنولوژی، همه کارهایتان را می توانید از راه دور انجام دهید وهمه نیازهایتان را برآورده کنید. از شیر خوردن از سینه مادرتان گرفته تا کفن و دفن تان وقت مرگ. باز هم کافیست در همان اتاق خصوصی تان بنشینید و کامپیوترتان را به اینترنت متصل کنید و با همه دنیا در ارتباط باشید.

شاید شما هم تجربه کرده اید. همکار اتاق بغلی یا همسایه خانه جقتی تان را شاید چند روز از نزدیک نبینید اما چند تا ایمیل به هم فوروارد می کنید. خوب ایمیل که هست. چه نیازی به دیدن از نزدیک. به خود می گویید همین قدر که باوجود همه مشکلات آنقدر به فکر هم بوده اید که این کار را کرده اید کافیست دیگر.

این چه ارتباطی ست. ارتباط مجازی. در وافع خیال می کنید در ارتباط هستید.

حالا پیش خودتان فکر کنید براستی دنیای ما کوچکتر است یا دنیایی آن آدمهایی که پایشان را از ده یا شهر کوچکشان بیرون نگذاشته بودند اما لااقل با همان آدمهای محدود ارتباطی رودررو، نزدیک و تنگاتنگ و در یک کلام "انسانی" داشتند. آنها زندگی در دنیای کوچکشان را لمس می کردند و ما خیال می کنیم داریم زندگی می کنیم در یک دنیای بزرگ.