خودسانسوری فرهیختگان

چندی ست برنامه ای زنده تحت عنوان سیمای چهار از شبکه چهار پخش می شود و در آن مجری برنامه (دکتر بهرام کلهرنیا) با صاحبنظران و سازندگان برنامه های تلویزیونی به گفتگو و نقد برنامه ها می نشیند. در چند قسمتی که شاهد آن بوده ام به واقع افراد توانا و شایسته ای میهمان برنامه بوده اند که به خودی خود تحسین مرا برمی انگیزد مانند محمدرضا جعفری، طراح و سازنده برنامه فاخر و زیبای آوای ایرانی و اکبر زنجانپور بازیگر و کارگردان توانای تئاتر و تله تئاتر.

دیشب صدرالدین شجره گوینده صاحب سبک و گرانقدر رادیو و تلویزیون البته تحت عنوان مدرس دانشکده صدا و سیما میهمان برنامه بود و موضوع گفتگو فن بیان و زبان در تلویزیون. در جایی سخن از کلام عامیانه و کوچه بازاری شد. صدرالدین شجره در توضیح تفاوت زبان کوچه یا عامیانه با زبان سبک و بی مغز و پرغلط رایج در تلویزیون به نویسندگان معاصری اشارت کرد مانند عمران صلاحی و رضا شاپوری. مثالی که آورد که قطعاتی از شعر پریای احمد شاملو بود اما تنها نامی که بر زبان نیاورد نام شاملو بود.

تردید ندارم که او در آن لحظه درباره ذکر یا عدم ذکر نام شاملو با خود اندیشیده است و ناگزیر به این نتیجه رسیده که نگوید و این یعنی خودسانسوری آشکار یک فرهیخته.