خرمشهر را کی آزاد کرد؟

"خرمشهر را خدا آزاد کرد". این روزها این حرف خمینی را که پس از آزادسازی خرمشهر گفت، همچون وحی الهی و چه بسا بالاتر از آن پیوسته در گوش ما تکرار می کنند. به نظر من تنها معنایی که از آن می توان استنباط کرد بی ارزش و پایمال کردن خون جوانان بیگناهی ست که در این راه ریخته شد و به سخره گرفتن همه آن همتها و تلاشهایی ست که به حق سربازان میهن در این راه از خود نشان دادند. با خود فکر می کنم آن سربازان و فرماندهانی که در آن عملیات نظامی جنگیدند و تیر خوردند و ناقص (جانباز!) شدند پس از شنیدن این حرف در آن زمان با خود چه اندیشیده اند. این هم به جای دست تان درد نکند. البته حتماً بی درنگ خیل مداحان از راه رسیده اند و آن شب پیروزی، بساط زیارت عاشورا گرم بوده است.

همه افتخارات را به خدا نسبت می دهند و لابد آنها هیچ کاره بوده اند. فقط خون دل و مرارتهای روز و شبهای عملیات نظامی سهم آنها بوده است و همینطور وقتی خرابکاری یا شکستی حاصل می شده است. آن افتخار امروز هم بر سینه کسانی چون رضایی ها و صفوی ها و دیگرانی می درخشد که در آن روزها تنها زحمت شان گفتن "یا فاطمه الزهرا" و "یا مهدی ادرکنی" از پشت گوشی بیسیم در جایی فرسنگها دورتر از خط مقدم بود. خود در سایه امن نشسته بودند و سینه جوانان ساده دل را سپر گلوله می کردند.

او خود دانسته این حرف را زد. بی گمان. البته از یک مالیخولیایی کاریزماتیک بیش از این هم نباید انتظار داشت. مگر او و اطرافیانش از آن روزی که قدوم نحس اش به خاک این سرزمین رسید، به جز خاموش و نابود کردن قدرت فعال جامعه، کار دیگری هم کرده اند: دو سال سرکوب و کشتار و قلع و قمع فرهیختگان، هشت سال زمینه سازی کشتار جوانان و پس از آن هم تا به امروز سرکوب فکری و تحمیق و تحقیر و هرازچندگاه هم اعدام و سربه نیست کردن و قتل زنجیره ای و…