فوتبال آنگونه که من می بینم

من در فوتبال همیشه بازی ریوالدو، فیگو و زیدان را دوست داشته ام. در مقابل شیوه بازی ستارگانی مثل رونالدو یا حتی رونالینیو با وجود آنکه تماشایی و لذتبخش بوده اما مرا مجذوب نساخته است. به نظر من در فوتبال زیدان حسی از خشم دورنی و مبارزه موج می زند. در فوتبال فیگو حسی از مخالفت و اعتراض همراه با شوخی طبعی و در فوتبال ریوالدو یک حس غمبار از تلخی و بیهودگی زندگی. شاید همه اینها یک رشته تصورات یا خیالبافی های واهی باشد. نمی دانم. به هر حال در اغلب مواقع هرکسی در هر چیزی همان چیزی را می بیند که دوست دارد یا به دنبال آن می گردد. و همین سبب می شود هر کس دریافت و برداشتی متفاوت و شاید غریب و بی معنا از یک شیء یا پدیده واحد نسبت به دیگری داشته باشد. بسیاری می گویند پله بهترین فوتبالیست تاریخ است اما فکر می کنم فوتبال در پاهای پله غریزی بود. وقتی پله به دنبال توپ می دود انگار در مغز او به غیر از توپ و زمین و دروازه، مفهوم دیگری نیست. از زمان پله تا به حال سالهای زیادی گذشته وفوتبال با مفاهیم بسیاری ترکیب شده و با جنبه های مختلف زندگی معاصر گره خورده است. فوتبال دیگر یک بازی انتراعی محض نیست و شاید بتوان آن را بخشی تفکیک ناپذیر از زندگی بشر معاصر دانست که به نوعی حامل و بیانگر شخصیت بشر امروز است.

من در بازی پله زندگی را نمی بینم. فوتبال او زیباست. بله؛ اما مثل یک هنرنمایی محض خالی از روح است. اما در رقص پاهای زیدان، تصویر همه حوادث دردناکی را که بر انسان معاصر گذشته است حس می کنم. وقتی زیدان توپ را شوت می کند انگار با تمام وجود خشم درونش را بر آن تخلیه می کند. گویی آنچه او را به دنبال توپ می دواند نه لذت موفقیت و گل زنی، بلکه چیزیست که از خارج ورزشگاه در ذهن او جریان دارد. او با درخشش نگاهش، فریاد سکوتش، شیوه غریب ابراز خشمش، ایجاز و لختی و آرامش حرکاتش و وداع در اوجش، همه و همه گویای آن دردهای گفته و ناگفته ایست که آن را حس می کنیم اما یا بر آن چشم می بندیم یا زبان را یارای شرح و تکرار آن را نیست.